Carlos era un joxen médico de 29 anos cando o seu pai, Francisco, se suicidou. Inxeríu un bote de pastillas e rematou así ca súa vida, dividida entre a depresión e a euforia.
Ol síndrome bipolar mezclouse coas situacións de vida que, sen o trastorno bipolar, non acostuman a chegar a eses extremos.
Ao final, Carlos, xa un excelente médico, caeu nunha situación de subidas e baixadas emocionais.
Casualidades da vida fixeron que a bipolaridade heredada sorprenderano mentras se preparaba como psiquiatra. Un problema ca súa esposa hundiuno nunha depresión e uns compañeiros, sen coñecer ese antecedente familiar, recomendaronlle que subise o ánimo con recaptadores de serotonina, un tipo de medicamento que está prohibido para as persoas bipolares.
De súpeto, Carlos sentía impulsos de conducir a toda velocidade. “Sentín moita enerxía. Ría, cantaba, bebía moito alcohol e podía moverme sen parar. Eso é, sentíame imparable”, contou el.
Súa irmá inyectoulle cando durmía un sedante e llevarono nunha ambulancia ao hospital. Pois conseguira preocupar a toda a súa familia e amigos co seu carater agora presente. Comezaba un período de cambios.
“Foi como estar no inferno, peor que estar no cárcere. Os meus compañeiros amarrabanme e mirabanme coma a un animal”, dixo Carlos sin reserva algunha, vestido co pixama y con dous paquetes de Marlboro na man.
Agora Carlos está entrando na depresión, según o seu propio diagnóstico. Notábao porque sentía moitas ganas de comer, sobre todo chocolate, como se o propio corpo lle pedira esa substancia anímica chamada serotonina, que inflúe no humor.
Increíble os efectos deste trastorno, para coñcer máis desta historia basta so con clicar neste enlace: http://www.nacion.com/nacional/trastorno-bipolar-psiquiatra-hamaca-propia_0_1362263771.html
No hay comentarios:
Publicar un comentario